مدرسهٔ مظفری، یک ساختمان تاریخی مهم در اصفهان است. این مدرسه در انتهای یکی از ضلع‌های مسجد جامع اصفهان قرار دارد. تعدادی از تاریخ‌نگاران این ساختمان را به دوران عمر عبدالعزیز، خلیفهٔ اموی، و یا به عمربن عبدالعزیز ابی دُلَف از سلسلهٔ آل ابی دلف نسبت داده‌اند. این ساختمان در دوره ۷۵۷ تا ۷۷۸ ه.ق ساخته شده و دارای ابعاد ۲۵×۶۵ متر است.
این مدرسه دو طبقه دارد و در طبقه‌های مختلف حجره‌هایی برای تدریس و تعلیم قرار دارد. در سمت جنوبی مدرسه ایوان، گنبدخانه و محراب نیز قرار دارند. ایوان اصلی مدرسه ابعادی به اندازه ۱۰×۱۰ متر دارد که با دالان‌هایی به عرض ۵ متر به ایوان وصل می‌شود. در این مدرسه، به‌جز تدریس و تعلیم، عبادات نیز انجام می‌شد. تزئینات کاشی‌کاری و خط ثلثی که در مدرسه به کار رفته، زیبایی این ساختمان را افزایش داده است.
خصوصیت‌های دیگر مدرسه مظفری شامل شبستان نیز است. شبستان این مدرسه ابعادی به مقدار ۱۹×۱۱ متر دارد و با هشت درگاه تزئین شده است. این درگاه‌ها با آجرهای مختلف به رنگ‌های سفید، قرمز و سبز تزئین شده‌اند. این تزئینات رنگارنگ به سبک هنرمندان قرن هشتم ه.ق افزوده و در ادوار بعد از آن نمی‌بینیم. این بخش از مدرسه به نام کتابخانه هم معروف است، با اینکه بیشتر برای انجام نماز و عبادت مورد استفاده قرار می‌گرفته است. پس از تخریب سبک سلجوقی، این بخش در دوره‌های بعد ترمیم و بازسازی شده است.
در صفهٔ عمر، کتیبه‌های متنوعی نیز وجود دارد. این کتیبه‌ها شامل نام‌ها و حکایت‌های مختلفی از دوره‌های مختلف تاریخی هستند.
طاق صفهٔ عمر بن عبد العزیز یا سقف بالای این بخش نیز تزئین شده است. در این سقف، خطوط تاریخی و تزئینی به کار رفته‌اند. این سقف به شیوهٔ هلالی با سه خط بنایی تزئین شده و توسط حسن کارون طراحی شده است.
کتیبهٔ محراب مدرسه مظفری نیز از تزئینات این مکان است. این کتیبه با خط ثلث و نستعلیق و بر روی کاشی خشت لاجوردی نوشته شده و آیاتی از سورهٔ توبه را به نمایش می‌گذارد. کتیبه‌های دیگری نیز در این بخش وجود دارند که مربوط به دوره‌های زمانی مختلف و واقفین مختلف هستند.
در کل، مدرسهٔ مظفری یا صفهٔ عمر بن عبد العزیز یکی از نمونه‌های بارز معماری تاریخی ایران با تزئینات زیبا و ارتباط عمیق با تاریخ اصفهان است. تاریخچه و تزئینات مختلف این ساختمان غنی، آن را به یک جواهر تاریخی در قلب اصفهان تبدیل کرده است.
